Η Τέχνη του Καράτε
Η τέχνη του Καράτε ( kara = άδειο, te = χέρι) εμφανίστηκε πάνω από 500 χρόνια πριν, στα νησιά Ryukyu που βρίσκονται στην Ανατολική Θάλασσα της Κίνας.
Η ανάγκη για αυτοάμυνα προέκυψε από την απαγόρευση των όπλων που θεσμοθέτησαν διαδοχικά οι ηγεμόνες της περιοχής, αρχής γενομένης με τον βασιλιά Hashi της Πρώτης Δυναστείας Sho το 1420 και συνεχίζοντας με τον βασιλιά Sho-En, τη δεύτερη δυναστείας Sho το 1469.
Τα νησιά Ryukyu, ιδιαίτερα το κύριο νησί της, η Οκινάουα, ήταν ένα σημαντικός σταθμός για τα πλοία που πραγματοποιούσαν εμπορικές συναλλαγές μεταξύ της Κίνας και της Ιαπωνίας. Και οι δύο φεουδαρχικές αυτοκρατορίες συναγωνίζονταν για τον έλεγχο των νησιών. Συνεχίζοντας την απαγόρευση των όπλων, είτε πιέζοντας τους τοπικούς άρχοντες ή μέσω της στρατιωτικής κατοχής, η Ιαπωνία και η Κίνα δημιούργησαν ένα κλίμα ώριμο για τη δημιουργία τεχνών μάχης χωρίς όπλα.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας Sho Shin (1477-1527) και μέχρι το 1609, η Οκινάουα απολάμβανε σχετική ειρήνη από τις γειτονικές υπερδυνάμεις. Η Ασία βρισκόταν σε πολεμικές διαταραχές και η Ιαπωνία βρισκόταν σε μια κατάσταση αναρχίας. Οι κάτοικοι της Οκινάουα συνέχισαν να μην πολεμούν με όπλα και έτσι το καράτε άνθισε στο νησιωτικό σύμπλεγμα της Οκινάουα με επιρροές από διάφορες περιοχές της Ασίας, όπως την Κορέα, το Θιβέτ, το Λάος, την Καμπότζη και πολλές άλλες κουλτούρες.
Το 1609 η Ιαπωνία εισέβαλε στην Οκινάουα με 13 πλοία τα οποία κουβαλούσαν περίπου 2.500 σαμουράι. Η απαγόρευση των όπλων έγινε αυστηρότερη, τα τελετουργικά σπαθιά κατασχέθηκαν και η Ιαπωνία χορήγησε στην Κίνα μια μικρή εκπροσώπηση στην Οκινάουα, αλλά για σχεδόν τρεις αιώνες (μέχρι το 1879) οι βασιλείς της Οκινάουα ήταν καθεστώτα-μαριονέτες. Οι στρατιώτες των δυνάμεων κατοχής του ιαπωνικού στρατού δεν έδειχναν σεβασμό για τους κατοίκους των νησιών και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εξελιχθούν ακόμα περισσότερο οι τρόποι άμυνας με άδεια χέρια διότι αυτό κατέστη απαραίτητο για την επιβίωση του λαού.
Μέχρι τα τέλη του 1800 προέκυψαν δύο μορφές του καράτε: το Shorin-ryu (ή Shuri-te), το οποίο επικεντρώνεται γύρω από τις πόλεις Shuri και Tomari, και το Shorei-ryu (ή Naha-te), το οποίο κυριαρχούσε στη νότια περιοχή της Naha. Η πρακτική των πολεμικών τεχνών συνεχίστηκε στα κρυφά και περιορίστηκε στα μέλη της τάξης των σαμουράι της Οκινάουα. Για την εκπαίδευση των τεχνών χρειάστηκε η θρυλική εφευρετικότητα των κατοίκων, οι οποίοι μετέτρεψαν ακόμα και κατακόμβες σε αίθουσες εκπαίδευσης, με τις τεχνικές του καράτε να ομοιάζουν με βασιλικούς παραδοσιακούς χορούς και τα εργαλεία των χωρικών να μεταμορφώνονται σε φονικά όπλα.
Το 1879 σηματοδότησε την απότομη προσάρτηση της Οκινάουα στην Ιαπωνία και την καθαίρεση του βασιλιά της Οκινάουα Sho Thi. Η Κίνα αποσύρθηκε από την πολιτική αρένα, παρά τις εκκλήσεις από την ηγεσία του Ryukyu. Το πέπλο της μυστικότητας του καράτε ήρθη και το 1904 η δημοτικότητά του άρχισε να φθάνει σε όλους τους κατοίκους της Οκινάουα μέσω της εισαγωγής του στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Η Ιαπωνία διατήρησε υποταγή του λαού της Οκινάουα, απαγορεύοντας τη μητρική γλώσσα Hogen, μέχρι το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μεταπολεμική Okinawa ήρθε στον στρατιωτικό έλεγχο των Ηνωμένων Πολιτειών μέχρι το 1972 όταν και η κυριαρχία της επέστρεψε στην Ιαπωνία. Το σύγχρονο καράτε εισήχθη στην Ιαπωνία το 1923 από τον Gichin Funokoshi. Κατόπιν πέρασε στην Κορέα, στα τέλη της δεκαετίας του 1940, όπου τα Pinan kata (τα οποία δημιούργησε ο Anko Itosu) αφομοιώθηκαν. Η μετάβαση του καράτε στην σύγχρονη εποχή διευκολύνθηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Shoshin Nagamine, ο οποίος το 1947 επισημοποίησε τις τεχνικές και τις φιλοσοφίες των sensei από τις περιοχές των Tomari και Shuri στην Οκινάουα. Το ύφος της τεχνικής, την οποία ονόμασε MatsubayashiShorinRyu, συντίθενται από τις διδασκαλίες του AnkichiArakaki (θείος του AnseiUeshiro), του ChotokuKyan, του ChokiMotobu και μιας μακράς σειράς προκατόχων αυτών, όλοι φημισμένοι δάσκαλοι του καράτε στην εποχή τους.
Η πολεμική τέχνη του Okinawa καράτε εξελίχθηκε με τα χρόνια και μετά από πολλές ζυμώσεις για να φτάσει στη σημερινή μορφή του. Παρ’ όλες τις επιρροές που υφίστανται σήμερα οι πολεμικές τέχνες, η μια από την άλλη, το Okinawa καράτε διατηρεί το παραδοσιακό του ύφος και μεθόδους διδασκαλίας, μακριά από τα «φώτα της δημοσιότητας». Υπάρχει ακόμα και η φήμη ότι η πραγματική διδασκαλία της τεχνικής του Okinawa καράτε δεν είναι γνωστή ακόμα και σε κορυφαίους δασκάλους με σκοπό να διατηρηθεί καθαρή η ουσία του.
Το παραδοσιακό Okinawa Καράτε δίνει μεγάλη σημασία στα kata και στο tanren (πειθαρχία, εκπαίδευση). Έχει ως στόχο να αναπτύξει και να σχηματίσει το χαρακτήρα του ατόμου μέσα από τις πολεμικές τέχνες. Η φιλοσοφία του συμβολίζεται σε αξιώματα, όπως «ποτέ δεν επιτίθεμαι πρώτος» και «νίκη χωρίς μάχη». Οι σχολές (ή ryuha) που δημιουργήθηκαν στην Οκινάουα είναι πάρα πολλές , αλλά οι ακόλουθες τρεις είναι οι πιο αντιπροσωπευτικές του παραδοσιακού Okinawa καράτε:
Shorin Ryu
Το Shorin Ryu κατάγεται από το Shuri-te (η πολεμική τέχνη που ξεκίνησε στην περιοχή του Shuri) και αναβίωσε στη σύγχρονη εποχή από τον Sokon Matsumura. Το σημερινό της όνομα η σχολή το απέκτησε το 1933 και το 1948 ιδρύθηκε ηένωση Okinawa Shorin Ryu Karate Association.
Goju Ryu
Το Goju Ryu κατάγεται από την τεχνική Naha-te που αρχικά ασκήθηκε στην περιοχή Naha. Η παράδοσή της αναβίωσε από τον Kanryo Higaonna και ο Chojun Miyagi (1888-1968), ο οποίος είναι μαθητευόμενος της γραμμής από τον Higaonna, είναι ο ιδρυτής της σύγχρονης σχολής.
Uechi Ryu
Αυτή η σχολή ξεκίνησε από τον Kanbun Uechi (1877-1948). Ο Uechi εκπαιδεύτηκε στο pangainun (κινεζική πυγμαχία) στην επαρχία Fujian στην Κίναγια δεκατρία χρόνια. Επιστρέφοντας στη γενέτειρά του Izumi στην Οκινάουα, έγινε αγρότης. Όταν μετακόμισε στη Γουακαγιάμα, μετά από πρόσκληση των κατοίκων της περιοχής, δημιούργησε το καράτε pangainun και άρχισε να το προωθεί στη σχολή του. Το όνομα της σχολής άλλαξε σε Uechi Ryu το 1940 και το 1949 η βάση της καθιερώθηκε στη Ginowan της Οκινάουα.
